O XOGO DO VERTEDOIRO
Neste xogo consiste en deixar sen comer a algún veciño ou veciña, sen que
se dea conta do que esta a pasar coa súa comida.
Nos anos cincuenta, os rapaces da
nosa Aldea, uns mais grandes outros mais pequechos, andabamos investigando
todas as casas que tiñan o vertedoiro, onde lavaban a louza, e tamén serbia
para secala.
Unha noite despois de barallar, cal seria a casa escollida, decidimos que
fose a de tia Pepa. Esta casa esta xunto a carretera principal, e o seu vertedoiro
daba a carretera e mesmo tiña o desaugo cara fora. Esta muller tiña o defecto
de deixar a comida a enfrear no vertedoiro, mentres dáballe de comer as vacas.
Unha noite sobre as nove, nos estabamos xogando mesmo en fronte a súa
véntana, e en cada instante mirabamos
polo burato, xa que non era a primeira ves que mirabamos e sabiamos os costumes
de todos os días, o que facía coa cea.
Despois de arranxar un fío de ferro, con unha curva diante, metemos este
fío polo furado, enganchando a cunca do caldo pola asa, e tiramos todo polo
chan.
Esta muller o escoitar o ruído, vaise a cociña, e ve toda a desfeita, a
cunca en anacos no chan, o caldo ciscado tamén. Ela inocente, colleunas co
gato, onde o pobre levou nas costa con
un galleto, e fuxiu monte a riba cos pelos de punta e coas orellas
encollidas. Nos seguimos xogando como se
no pasara nada, é ela cabreada dicía ¿condenado de gato, se o comera, pero
tirou con todo? ¿cando o colla o mato?, é nos coma se non pasara nada.
E seguimos facendo o mesmo durante unas tres ou catro veces pero, o gato xa
tiña moito sufrido as nosas caralladas, é un día non deixou de estar con ela na
corte, nos fixemos o mesmo, pero ela o sentir caer o prato na cociña, e o gato
estaba con ela, empezou a mirar por se entrara outro animal na casa é non vío
nada, so mirou cara o burato e de esta deuse de conta de que era o animal de
dúas patas.
Agora seríamos nós os inocentes do noso xogo. Un día estabamos xunto a
véntana intentando meter o fío de ferro polo furado, e caeunos un caldeiro de
auga na cabeza, ¿ai collinvos é, condenados de rapaces? ¡¡xa llo contarei os
vosos pais!! Para que todo quedase en
nada, prometemos non facelo mais, isto pasou con nos, pero cos mais pequenos,
algunha ves o facían noutras casas.
Isto an que o faciamos coma xogo,
non se pode chamar xogar, senón facer mal o próximo, estas trasnadas aínda que
non sexan perigosas, son contra a intimidade das persoas, é perdida de comida, en tempos que voa falta
facía para moitas familias.
Corme 16 de Febreiro 2010
Luís Suárez
No hay comentarios:
Publicar un comentario