jueves, 11 de abril de 2013
EL VERDUGO
EL CURA VERDUGO DE OCAÑA
Muy de mañana, aún de noche,
Antes de tocar diana,
Como presagio funesto
Cruzó el patio la sotana.
¡Más negro, más, que la noche
Menos negro que su alma
El cura verdugo de Ocaña!
Llegó al pabellón de celdas,Allí oímos sus pisadas
Y los cerrojos lanzaron
Agudos gritos de alarma.
“¡Valor, hijos míos,
que así Dios lo manda!”
Cobarde y cínico al tiempo
Tras los civiles se guarda,
¡Más negro, más, que la noche
Menos negro que su alma
El cura verdugo de Ocaña!
Los civiles temblorososLes ataron por la espalda
Para no ver aquellos ojos
Que mordían, que abrasaban.
Camino de Yepes van,
Gigantes de un pueblo heroico,
Camino de Yepes van.
Su vida ofrendan a España,
Una canción en los labios
Con la que besan la Patria.
El cura marcha detrás,
Ensuciando la mañana.
¡Más negro, más, que la noche
Menos negro que su alma
El cura verdugo de Ocaña!
Diecisiete disparosTaladraron la mañana
Y fueron en nuestros pechos
Otras tantas puñaladas.
Los pájaros lugareños
Que sus plumas alisaban,
Se escondieron en los nidos
Suspendiendo su alborada.
La Luna lo veía y se tapaba
Por no fijar su mirada
En el libro, en la cruz
Y en la “star” ya descargada.
¡Más negro, más, que la noche
Menos negro que su alma
El cura verdugo de Ocaña!
PUCHO BOEDO
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ir a: navegación, procura
Pucho Boedo, nado na Coruña en 1928 e finado o 26 de xaneiro de 1986, foi un cantante galego considerado un mito da canción galega.
[editar] Traxectoria
Pucho Boedo naceu no Ventorrillo en 1928, fillo de Xosé Boedo, membro da CNT asasinado no 36. Un ano despois o seu irmán José Antonio Boedo Núñez era tamén fusilado. Outro irmán, Manuel Boedo, con só dezaseis anos, conseguiu fuxir. Andando o tempo Pucho reencontraríase con el. A finais dos corenta comezou a cantar Radio Juventud no Quiosco Alfonso, gañou un concurso e foi fichado pola orquesta Los Trovadores de Alfonso Saavedra. Fíxose profesional primeiro con este grupo e despois con Los Satélites. Con eles viaxou a Venezuela. Foi a primeira vez que unha orquestra galega cruzaba o Atlántico. Da súa volta de América, os Satélites traerían ao campo da festa o poder da música tropical, vinte anos antes de que en Nova York se inventase a palabra salsa. Pucho, porén, ficou en Venezuela.
[editar] Popularidade
Voltou para xuntarse de novo cos Trovadores, que tocaban en Madrid no inverno. Con eles gravou os primeiros discos. Foi a partir da súa incorporación a Los Tamara, chamado por Prudencio Romo, que se fixo popular. Cantou boleros, rancheiras, xotas, tangos, canción italiana e merengues. Actuou no Olimpia de París, compartindo escenario con Charles Aznavour e Jacques Brel. En Suíza, entre as comunidades de emigrantes, a súa voz protagonizou o renacemento da canción en galego, unha lingua prohibida pola ditadura franquista.
Púxolles música aos versos de Curros Enríquez, Celso Emilio Ferreiro e Rosalía. Deixou os Tamara en 1976 por problemas de saúde e non volvería a cantar até 1982, cando encetou a súa carreira en solitario.
A SILVA, A CORUÑA. 11,4,20013
Luis Suáarez
Suscribirse a:
Entradas (Atom)