martes, 17 de febrero de 2015




NOITE DE ENCANTOS NA FURNA DO OSMO
Dentro de uns mesiños estamos outra ves  co noso concerto da furna, nesta noite de encantos que están esparramados por toda costa da morte, onde un día coma este todos xúntanse na furna do osmo. O próximo relato foi o ano pasado, onde se recordaron eses 15 anos, recórdome como foi todo iso, xa que tamén me tocou  a min dar unha man nesta noite de maxia na compaña de Suso Lista e outros, que neses primeiros anos foron uns esitazos. O ano pasado foi así…

Entre pitos e frautas, entre pedras e area, hoxe podemos dicir que a Noite de Encantos da Furna cumpre 15 anos. Se botamos unha ollada atrás ninguén daba un peso por este concertazo, pero orgullosos e felices este 2014 celebramos o noso 15 aniversario.

Como xa sabes este evento festéxase no pobo mariñeiro de Corme, unha gran vila da Costa da Morte. Para chegar o concerto da Noite de Encantos debes de camiñar pola praia do Osmo, atoparaste cunha pequena ponte de madeira que cruzaras sen saber o que se agocha tras ela, levarate a un mundo imaxinario; chegarás a praia da Furna. Non te asustes se a túa cara se enche cun sorriso, é normal, tanta beleza xunta fará que te sintas ledo. Seguindo o camiño marcado polas candeas que alumean as túas pegadas, encontraraste co pequeno escenario, que nesta noite tan incríbel se fará xigante debido os grupos que pasarán por el.

Os afortunados en facerte vibrar e gozar dunha festa rachada son: Pan de Cabazo, Evelyn Cornejo, Labregos do tempo dos Sputniks, Patxaranga e os nosos amigos os Folkólicos. Sentiraste coma un neno bailando, trouleando e brincando na area, pero non te cortes, deléitate coa noite e deixa que os encantos da Furna che fagan sentir ben, desconecta do exterior e déixate levar por este mundo imaxinario. Esta será a noite onde os trasnos e as fadas se poden ver neste enclave cormelán.
Cando chegues a casa despois do concertazo, non esquezas encher un frasco con aquela area que saques dos playeros, pois así poderás contarlle os teus netos que ti estiveches na décimo quinta edición da Noite de Encantos da Furna.

Por último queremos dar as grazas a cada un de vós, e aquelas persoas que fan isto posible, persoas cheas de ilusión e gañas, que contra vento e marea, loitan por facer...por crear...por soñar...con algo distinto, sempre de maneira humilde e desinteresada. Eses “encantiños” que dende o principio, deixamos a un lado e olvidámonos dos fins lucrativos, dos fins que esta sociedade nos impón, o que queremos é demostrar que ca colaboración e axuda desinteresada de moitos se pode crear algo tan maravilloso coma isto, nun lugar espectácular, con moi boas enerxías, e cun futuro moi interesante que está por vir. Sempre, respetando os infinitos recursos naturais dos que gozamos na nosa terra: o noso mar....o noso vento...as nosas praias...as nosas rochas.....un sin fin de cousas que fan que nos podamos sentir orgullosos de pertencer a este lugar máxico e privilexiado, cheo das mellores sensacións e enerxías.

Grazas camaradas, a loita fainos avanzar

domingo, 8 de febrero de 2015

LOS TIEMPOS PASAN

Si los tiempos pasan, pero continuaremos igual cuando una foto queda en el portal de algun álbum de algún familiar o amigo.
Las fotos mas llamativas son las que tenemos en blanco y negro, por mucho que quieras hacer hoy en día una pasada del color a blanco y negro, nunca serán como aquellas de antaño.
Esta foto esta llegando a los 50 años, 1956, sacada en Requejada, la capitana Dolores y los marineros Luis y Carmen que en sus piernas está sujetando un tocadiscos de los que comian los disco por el frente, para los días de hoy una reliquia, solo quedan en los recuerdos de las fotos, como quedaremos nosotros, pero si siempre en blanco y negro.

lunes, 2 de febrero de 2015

BARCELONA AÑOS SETENTA



SOBRE VIVIR SIN TENER NADA
Te encuentras en la calle solo con lo que tienes puesto. Son las 14 horas y con hambre, solo entro un pedazo de pan en el estomago a las cuatro de la mañana en la estación de Sans en Barcelona. Haces por coger un bus, entrando por la puerta de atrás y con ojos abiertos para si entra el inspector en cualquiera parada, pudiendo ser mas listo que ellos.
Parada de la plaza de España, son las 16 horas hoy tendré que espabilar  para encontrar algo para comer y poder pasar la noche en un lugar que este un poco caliente, ya que estamos en el mes de  febrero. Pase por la estación del  metro de la plaza de España, después de mirar por algún rincón, encontré uno debajo de una escalera, que en algunos momentos serviría para guardar  material de limpieza, estaba sin puerta y todo oscuro.
Ya no sabia si tenia hambre o sueño, pase junto a un mercado de abastos y estaban recogiendo y echando en contenedores los frutos que no estaban en condiciones para su venta, pase junto a un mozo de limpieza y le pedí unas cuantas peras y manzanas que estaban algo podridas, el me dice que puedo coger todo cuanto quiera y mismo me da una bolsa de plástico, podía llenarla, pero solo cogí unas pocas unos plátanos y naranjas, en camino cogí una botella de agua en una fuente, y fui a mi refugio, me senté en un banco del metro, esperando a que llegase el ultimo metro, llego y me fui para debajo de las escaleras, y siempre mirando por si estaba algún policía o seguritas del metro vigilando.
Todo a oscuras, comencé a comer la fruta sin reparar si estaba podrida, con el hambre que tenia no notaba nada.
Pase la noche bastante bien, aunque pase algún frio, ni un cartón para que hiciera de colchón, ni una chaqueta que hiciera de manta.
Me lave la cara con el agua de beber, y cuando el metro comenzó a trabajar deje mi escondite. Comencé a trotar por las calles de Barcelona en una forma que no estaba acostumbrado, a vivir sin tener un duro en el bolsillo, a mirar para los que saboreaban las cervezas en los mostradores de los bares o los comensales degustando unos buenos menús, y yo me preguntaba, cuando será que yo pueda beber un baso de leche a la mañana, como lo hacia en otros tiempos.
Ramblas arriba, ramblas abajo, y con el estomago cantando su triste aventura del que tenia y ahora no tiene, y solo le queda esperar  a que encontremos una hoja de lechuga media podrida, o un tomate caído de una caja en el mercado pisoteado. En la plaza de Cataluña junto a unas palomas, me puse a beber  en la fuente sin mirarnos las caras, mismo le tenia rabia de que ellas tenían alguna alma caritativa que le echaban pan y trigo, que cuando el alimento caía al suelo, mas de la veces quisiera ser  paloma para coger un pedazo de pan.
De la plaza de España pase a Monjuich a vivir en una pequeña chabola  dejada por unos gitanos que se marcharon a vivir a junto de la fabrica de la seat. Entre chatarra y ratones pase unos meses. Encontré de todo, menos buenos amigos, cada uno se apañaba como podía y siempre si un duro en el bolsillo.
Después de unos meses sin saber lo que era una buena ducha, hoy estoy invitado por José el legionario a su humilde casa del barrio nuevo. Os contare algo de mi amigo el legionario. Hace unos años José estaba en la legión en Ceuta de cabo primero, cuando cumplió sus 40 añitos, en una fiesta de borrachera de alcohol y droga le pego a un oficial, le cayeron nada menos que 10 años de cárcel por una torta a un superior, que como el decía que seria mejor matarlo, así el también pasaría a mejor vida con una bala en el corazón. En el calabozo lo paso muy mal cada día peor, entre drogas y culatazos los días eran interminables. Del penal al hospital, la falta de droga y no comer nada,  José cae enfermo, los médicos militares dicen que José tiene que pasar a una enfermería para enfermos mentales, fuera de los calabozos, trasladaron lo a la península donde quisieron internarlo en un manicomio como enfermo mental, se reía, lloraba, cantaba y se meaba, y así lo dejaron en plena calle en Tarragona, con el saco de legionario y cien pesetas, las famosas cien pesetas de plata de nuestro querido francisquito (1970).