martes, 16 de noviembre de 2010

MARES DA BARDA


TEMPESTADES
Decembro 1956, unha tarde sobre as tres, María Xesús colle a cesta da comida na cabeza como o facía regularmente a diario, hoxe tiña largo recorrido xa que o seu marido, meu pai, estaba pescando nos mares de Niñons, cargada con unha peza de tramallo na cabeza, uns trinta ou corenta quilos, mais a comida, que por momentos eu lle axudaba cos meus oito anos, que bastante tiña con camiñar só, xa que o camiño estaba todo desfeito das chuvias de días pasados.
No alto da Barda, en Pormean, non sei como fixen e caín nun rego de auga, o peor foi unha rodilla que a desfixen, empecei a chorar a grito duro, miña nai non sabia que facer, empezou a lavarme a ferida coa auga da poza, fíxome unha venda co seu mandil.
Despois de falarme con ese cariño de unha nai, empecei a camiñar coxeando, agarrado a súa saia.
Estabamos sobre os montes da Marosa e empezou a chover, acompañada de vento forte, nos non podiamos abrigarnos, xa que estabamos chegando as cinco da tarde, onde as cinco e media, seis, tiñamos que estar en Santa Mariña, Niñons, para darlle de comer a meu pai.
Xa aló no alto do monte, viamos a illa de Santa Mariña, pero non estaba ningunha embarcación, era todo unha rompente de mar. Baixamos o monte polo camiño dos mariñeiros e labregos de Brantuas e Niñons ata chegar xunto o mar.
A marea estaba baixa, pero o mar chegaba o monte, miña nai non deixaba de ollar cara o mar, aquel mar que parecía que todo o quería romper, e a noite xa estaba encima de nos e sen aparecer niguen de entre aquelas asasinas ondas do mar, os dous mollados é cheos de frío, acurruchados detrás de un petón, miña nai empezou a buscar nunhas gamelas que estaban todas vellas por algún plástico ou calquera cousa para poñer por encima de nos.
Cando chegou a xunto de min, estaba durmido, onde ela non fixo por espertarme, acuruxouse o meu lado e tapoume con uns pantalóns de áugoas vellos que encontrou, cando espertei non chovía, pero o vento parecía un furacán, mirei para miña nai, e sen verlle a cara dinme de conta que estaba a chorar é pregando a virxe do Carmen polos mariñeiros que non tiñan chegado aínda a terra con aquel mal tempo,!! onde estarían!!
Serian as catro da mañan, e sentimos falar, chamando por nos, miña nai da un salto e corre de un lado para outro, en busca de aqueles que gritaban Susa, eu quixen tamén correr pero entre o golpe na rodilla e o frío non fun capas de poñerme de pe esperei a que chegaran a por min.
Meu abo preguntou se estaba soa, e ela dixo que non, que estaba Luís con ela, viñeron xunto de min e trataron de levantarme, eu so non podía, empezaron a fregarme as pernas e o corpo, sacándome tamén o mandil que tiña sobre a ferida.
Miña nai preguntoulle pola chalana, e dixéronlle que a tiñan no Lago no monte, onde uns de Brantuas lle axudaran a salvar a chalana, a nosa mais a de eles, que xa a deixaban alí todos os días, non sei como puideron facer isto coa que estaba a caer, meu pai é meu abo non quixeron probar bocado e puxémonos o camiño cara Guxin.
Corme 16 do 11, 2010.
Lois Suárez

miércoles, 10 de noviembre de 2010


HIMNO CORMELANO

Altivos, valientes, fuertes y constantes sois,
hijos de Corme, raza de escogidos
con vuestra osadía empresas gigantes
haréis que rutilen más que los brillantes
venciendo las furias de mares temidos.

El mundo os admira, mancebos viriles
tenaces marinos que el mar domináis;
Con vuestros veleros de proas sutiles
hendid presurosos las aguas hostiles
que glorias de Corme al orbe mostráis.

Seguid Cormelanos, con rumbo seguro
y en naves veloces las aguas cruzad,
que vuestra bravura será fuerte escudo
contra la inclemencia y el golpe rudo
de la suerte adversa y la tempestad.

Nada os detenga, seguid presurosos
que la mar os brinda futuro halagüeño
y en él hay guardado tesoros preciosos
para los marinos sin par animosos
a quien nunca el miedo les perturba el sueño.

La paz, el trabajo, constancia y honor
Son lo que cobijan vuestros pechos nobles;
en vuestras familias, caricias y amor
y en graves peligros, heroico valor…
¡Bendito sea el cielo que os dio tales dones!

Unid ese arrojo, juntad esa fuerza,
para que un día los diques cortéis
que fieros se oponen a vuestra grandeza,
cuando eso suceda tened la certeza
que nobles y grandes y ricos seréis.

Virtud y estudio, constancia y trabajo
sea vuestro lema en tierra y en mar,
blandiendo esas armas habréis de lograr
que os vea el mundo, de asombro pasmado,

la cumbre gloriosa por fin escalar!

Osados marinos
que el mundo se asombre;
osados marinos
gritad, ¡¡¡viva Corme!!!

Corme, 21 de Noviembre 2010

Luís Suárez

viernes, 5 de noviembre de 2010

MI VIDA EN SUIZA 4


MI VIDA EN SUIZA
1 DE OCTUBRE.
A las ocho de la mañana acudo a la convocación del señor Perriset. Me hallo en el vestíbulo de un hotel. En mi ángulo visual descubro dos conserjes distinguidos, dos porteros estirados, un recepcionista amanerado y una telefonista guapa como lo debió ser la bella Melisendra.
El señor Perriset me hace esperar un rato. Al cabo, aparece con aire muy atareado y una densa aureola de perfume caro.
¿Por qué ha venido tan temprano?
Usted me dijo que…
¡Ah! Está bien.
Se advierte en su semblante dos impulsiones antagónicas: no quiere reír, pero es un placer desahogarse. Se mueve con dinamismo exagerado, tomando y dejando papeles sin dirigirles la mirada.
Venga a las diez y media a comer. Después se presenta al jefe del office. Disculpe. Tengo mucho trabajo.
Marcha sonriendo, dejando una estela de disculpas y lucecitas, mientras sonríe como un hombre inteligente.
El recepcionista aprovecha para indicarme la puerta de servicio, por donde deberé entrar en el futuro. Luego me señala la oficina del personal. En el control, otro empleadillo delicado, que parece un estudiante de Oxford, me toma la afiliación y me da una tarjeta para controlar en el reloj mis entradas y salidas.
En el comedor, una alcavela de hombres y mujeres pugnan por tomar los alimentos, provistos de plato y cuchara, que un mocetón desmañado saca en bandeja por el hueco de un montacargas. Los empleados proceden a un nuevo ataque cada vez que sale una bandeja, vaciando el contenido en menos tiempo que se tarda en decirlo.
¿Eres español?, me pregunta un joven moreno de mirada exaltada.
Sí, soy español.

El joven me conduce del brazo hasta una mesa. Me invita a tomar asiento. Dice que está contento de conocerme, pues ha advertido que yo soy un compatriota; celebra que haya sido yo. Lo dice llenamente, apenas hablamos dos palabras. Se llama Diego y espera que seremos buenos amigos. El joven habla con énfasis, accionando con las manos.
Celebro no tener que compartir esta vida con uno de esos patanes escapados de nuestro país.
Así mismo lo dice.
Diego viste bien; tiene unos diente pulcramente cuidados. Mientras comemos, me informa sobre el trabajo.
Los platos se lavan a máquina. Podré habituarme en varios días. La comida, dice no puede soportarla. Son sosas y sin gusto; hay tantas salsas y revoltijos, que no puede uno saber lo que está comiendo.
Tienes que ir a la farmacia para comprar vitaminas, pues muchos días te quedaras sin probar bocado.
Habla convencido. Grita y golpea la mesa con el puño.
A menudo, sus ojos se elevan al cielo, como los de un profeta de Cáceres.
Victorio es el jefe del office. ¡Mucho ojo con Victorio! Es un italiano malo.
El perverso Victorio ha dicho de Fiore que nos hará trotar a los españoles. Fiore come en la masa contigua. Fiore es el italiano bueno.
Porque los italianos, dice con mirada penetrante, los hay que son malos; los hay que buenos.
Los personajillos del hotel, ya los iré conociendo. Chicho, en la mesa de las mujeres, bruto y salvaje, junto a Rosa. ¡Rosa! ¡Ay! Napolitana y sucia siempre ardiente.
El que come en el fondo, poniendo cara de asqueado, está casado con Emilia. ¡Emilia! ¡Válgame Dios! Ahora juega con Giuseppe, el zángano que saca las bandejas por el hueco del montacargas. ¡Mira cómo abraza a Emilia y la palpa por todos los lados!
En el office; la hora de la verdad ha llegado. Victorio el italiano malo, nos mira de perfil. Los patronos le pagan para vigilarnos. Diego sigue desatinando:
¡No aguantaré esta esclavitud por más tiempo!
José Antonio Torres, Luís Suárez

Lausana, 1970 Corme, 2010.

lunes, 1 de noviembre de 2010

MARIÑEIROS DA BARDA

ILLA DE SANTA MARIÑA
Santa Mariña, Niñons.
A illa de Santa Mariña, coles, patacas recollidas todos os anos polo seu tempo, hoxe o único que se pode recoller é toxo tamén algunha silva.
O porque hoxe collemos esta fermosa illa a un salto da terra continental.
Refuxio de homes é gaivotas, nas tempestades dos invernos enfurecidos, acolledora para os mais fráxiles, rapaces mariñeiros, que nin pasaban dos 10 anos, o seu silabario saia das bocas dos mestres mariñeiros que enxeñaban como se podía pescar coas artes de pesca de aquel entón, como se podía comer sen levar nada consigo, unha barbada asada con verzas da leira da illa, tamén quentiñas do lume que facía dous traballos a ves, quentaba o corpo é daba calor para asar estes peixes condimentados pola sal recollida polas pozas da ribeira.
Eu fun un de eses nenos que comecei a saber o que era un remo é para que servía, o que era unha cubeta, un estrobo, un tolete, unha poutada, para que servía unha brinca e moitas cousas mais.
O silabario saído de estes mestres do mar, era a enciclopedia que non aprendías na escola cos mestres pagados polo estado, que como se dicía ¿pasas mais fame, que un mestre de escola? Ou este ¿tes mais merda no corpo, que a capa de un garda civil?
Lembro unha noite que pasei na illa co señor Xosé un mariñeiro de Guxin, un home moi bo para os rapaces, sempre que non lle foras a froita a horta, a noite estaba fría con lúa chea e despois de comernos uns farros asados, que el non deixaba nin as tripas, eu con unha concha de unha lapa sacáballe as escamas o peixe, os artiluxos do corte estaban na gamela, pero o mestre este, enseábame como se podía vivir sen nada, pero eu dicíalle que algo facía faia por exemplo o lume.
E do lume trataremos agora, como dicía, a noite estaba moi fría, recollemos mais leña para cantarnos o lume, onde con aquela calorciña quedamos durmidos os dous rapaces el con 70 anos e eu con 10.
O señor Xosé comezou a ter frío nos pes e acercounos as ascuas do lume, pero de tanto acercarse, o lume comezou a queimar os paus dos zoques, e o frío acompañado do sono este vello mariñeiro nin conta se deu.
A mañan cedo chegaron os outros mariñeiros, meu pai Francisco e o seu fillo Serafín, que nin traian frío nin outra cousa xa que a pesca fora escasa, o tío Xosé o sentilos chegar chamoume, é eu levanteime, cando estaba xunto o meu mestre, mirei que camiñaba coxeando de un pe, pregunteille que era o que tiña, sabedes o que tiña o señor Xosé, estaba camiñando descalzo xa que o lume arderalle os zoques e el nin conta se dera, nos pes só unhas pequenas queimaduras, tiña os pes mais duros os paus dos zoques por iso aguantaron, é isto foi unha das miñas andainas por os mares de Niñons que teño moitas mais.
Corme 1 de Novembro 20010. Luís Suárez