viernes, 29 de enero de 2010

SUIZA


SUIZA

CON LAS MALETAS ACUESTAS



Quisiera decir como una bala, asido mi salida por las fronteras de España, estuve durante años por tierras extrañas, de diferentes lenguajes que se han cruzado en mi camino. Mi juventud ha sido tan diferente a los demás, con falta de estudios, y los buenos platos que faltaron en mi mesa, aunque quisiera cantaros toda la belleza de la tierra, mi talento no llegaría a complacer vuestras mentes de universitarios.
Mi vida ha sido un constante vagar, una continua huida por un camino cuya aridez he ido fertilizando con mis lágrimas.

Este relato que escribo de mi emigración, no esta escrito con el encono dominante y soberbio de un sabio, ni de un pregonero intelectual. Este es un ramillete de cosas escritas para distraer a mis semejantes. Para conseguir tal humilde fin, no habrá menester de azuzar la llama. Demasiado eficiente es la vida y sus designios para que tenga yo que atizar con discursos fútiles.

Sin tratar de responder a ninguna pregunta, sin tratar de preguntarme nada, anotare mi vida en Suiza con humildes palabras. Tengan presente quienes ejercen la profesión de poner en el índice las obras ajenas que no solo los sabios tienen derecho a la palabra, que mas vale no juzgar si no se quiere ser juzgado. Pienso escribir en este diario los acontecimientos que me esperan en Suiza en la forma y orden en que tengan lugar. El lector será libre de juzgar como yo habré sido libre en lo que escriba. Esto es todo, pues ya ves que el telón se ha levantado para mí, y que el tren no tiene espera.

16 de Junio 1970.

Como otros viajeros que no han dado propinas, José y yo pasamos la noche de pie en el pasillo, ante un compartimento con su reservado. Por cierto que los trenes Franceses están coquetamente decorados con paisajes pintorescos. Aunque ciertos funcionarios que pernoctan por esas líneas fronterizas no merecen la medalla olímpica de la hospitalidad.
La noche de tren es monótona y larga. Nuevos viajeros suben al vagón, que nos aportan las sonrisas y la bullanga del nuevo día. Amodorrados, no somos capaces de levantar los parpados cuando pasa una muchacha.
A las nueve llegamos a la estación de Ginebra Cornavin. El aduanero que nos ordena de abrir las maletas, descubre con sus manos aguantadas la botella de coñac o otras que llevas para algunos amigos.
Es un regalo para un amigo que tengo en Lausanne. El aduanero se tira de los guantes. ¿A que vienen ustedes a Suiza ¿ a trabajar, tenga usted el contracto, el policía nos dice de ponernos en la fila dos para el reconocimiento del medico y nos recoge el pasaporte y contrato.

17 de Junio.

Yo y José pasamos el día en Ginebra visitando esta hermosa ciudad, y al mismo tiempo fuimos hacer la revisión medica, aquí nos dimos cuenta de la diferencia de países, para comprar el periódico has de dejar una moneda en un montoncito de plata, si esto pasa en nuestro país, no queda ni el plato.
Ven vamos al lago. Observa José mira esas señoras que sombreros tan preciosos llevan en esta mañana soleada. Y los perros, que collares lucen tan bonitos.

Pasamos por el puente que esta lleno de banderas de todas las naciones, junto al lago, y hoy que hace un poco de viento, las banderas se distinguen unas de las otras, también esta la Española.
En los jardines los niños le dan de comer a las ardillas y pájaros. Las ardillas las cogen cariñosamente de sus manos ¿ves? Que juguetonas son. Siguiendo su instinto, van a esconderlas en la hierba. ¿Aceptarían un trozo de nuestro pan? ¡Ah! ¿Quién ha creado todo esto? ¿El amor de Dios o el amor del hombre?........


Corme 29 de Enero 210 (Luis Suárez)

martes, 19 de enero de 2010

MIS MEMORIAS



HOSPITAL CANTONAL DE LAUSANA / CHUV

El 21 de Enero de 1973 me puse a trabajar en la cocina de la maternidad, la mayoría del personal estaba compuesto por emigrantes Españoles, Italianos y portugueses, de los 20 que trabajábamos en la cocina, solo estaban 5 Suizos, dos cocineros que eran los jefes, una cocinera, y la responsable del economato y un viejo que repostaba los alimentos a la cocina, los demás nos repartíamos entre cocineros y ayudantes. Mi primer trabajo fue en un espacio dedicado al fregado de todos los cacharros de cocina, allí pasabas las cuatro horas de la mañana y las cuatro de la tarde.
A los 20 días de estar en la cocina, con mis cacharros, me pasaron a ayudar al cocinero que estaba en el apartado de la cafetera industrial, allí hacíamos el café para todas las pacientes de la maternidad, hervíamos la leche, hacíamos el té donde la metíamos en bidones con su número de habitación en la tapa, donde ponía cuantos pacientes eran en esa habitación, y según número de pacientes le echábamos litros de café en uno, y en el otro la leche.
En este rincón éramos tres, dos fijos y un reemplazante, yo empecé como reemplazante, cuando estaban los dos, mi trabajo era limpiar lo que nunca se limpia, detrás de las puertas encima de los armarios por debajo de las mesas, en las esquinas, osea en todos los rincones que como decía el jefe primero de la cocina, ¿ Luis, tu eres el que mejor limpias los rincones? Quisiera saber a que rincones y rendijas el se refería.

En este nuevo trabajo fui encontrando buenos amigos y amigas de todas nacionalidades desde Yugoslavia a Bolivia pasando por Nicaragua, hasta Costa de Marfil. Los compañeros de algunos países, estaban a la fuerza en Suiza ya que se encontraban como refugiados políticos muchos de los países de América Latina, incluyendo España en nuestro continente junto a los compañeros del Corsovo de Yugoslavia, mejor dicho Albaneses, ya que pedían su ingreso en este país por su cultura y lengua en común, o mismo formar una república independiente del Corsovo. En España las cosas también no marchaban muy bien, los refugiados políticos Vascos y otras partes de España se contaban por centenas, y mismo en la cocina donde yo trabajaba, teníamos a dos trabajadores Vascos perseguidos por pertenecer a grupos de apoyo a ETA, y en la clínica de la maternidad en la que pertenecía la cocina, uno del MCE Madrileño, siete u ocho del PSOE, alguno del PCE, estos la mayoría Andaluces, Gallegos pocos, y tres Zamoranos enfermeros médicos de profesión, que pertenecían a la LCR.

Algunas veces venían de visita algunos con traje y con corbata, preguntando por algunos, diciendo que eran familiares, y preguntaban por fulanito y menganito, nosotros no conocíamos a nadie, y menos aquellos que más tarde supimos que eran de la policía secreta del régimen de Franco, disfrazados de corderitos buscando a sus “familiares”. El jefe principal de la cocina, era un Suizo antifranquista, del partido socialista Vaduas, osea PSV. El padre de este señor a luchado en España defendiendo la Republica Española, y después le asesinaron en Francia en la segunda guerra mundial en un campo de concentración fascista. Un gran caballero este señor, que recogía a todo aquel que quería comer y no podía, que quería trabajo y lo rechazaban.
En España el proceso de Burgos y otros atropellos a la clase trabajadora, estaba dando pie a que en toda Europa se pusiera en lucha contra estés procesos sumarísmos. En Ginebra, Lausana, Berna, y otros cantones, las manifestaciones llenaban las calles de estas villas reclamando justicia y libertad para estes compañeros que día tras día dejaban su vida en manos del fascismo. La conciencia de libertad y lucha, estaba comenzando en nuestras mentes a hervir, empujados por el odio hacia esos asesinos del pueblo humilde y trabajador, por la lucha con las clases de los desposeídos en el mundo. Los compañeros de la LCR, hablaron con algunos de nosotros por si queríamos hacer algo contra este atropello a la democracia en el mundo y principalmente en España, yo no entendía de política, solo aquello que me contaban, para mi solo existía la maleta y el tren, y asistir a algunas manifestaciones de la FOBB, sindicato de la construcción, y con el sindicato de servicios hospitalarios.

Un día a la mañana, dos señores entraron en la cocina, acompañados de unos policías Suizos, recorrieron toda la cocina con unas fotos, preguntando si conocíamos a algunos, aquellos no estaban con nosotros, pero si trabajaban en el hospital, el jefe dijo que no conocía a ninguno.
A sido ahí donde entra mi gusanillo de la política, me preguntaba, por que estes señores, por decir algo, nos estaban molestando casi todos los días con palabras de sedientos de sangre, todos los días con las mismas palabras, de si no hablábamos, seríamos pasados a la frontera, y nuestro sueño Suizo se terminaría, empecé a coger miedo, a no salir de noche solo.

Corme 19 de Enero 2010 /Luis Suarez/

sábado, 16 de enero de 2010

HAITI - SOLIDARIDAD


¿Quiere ayudar?
- CRUZ ROJA
Banesto:
0030 1001 35 0004707271
BBVA:
0182 5906 86 0010022227
Bankinter
0128 0010 97 0100121395
Caja Madrid:
2038 0603 29 6006640085
La Caixa
2100 0600 85 0201960066
Banco Popular
0075 0001 89 0600222267
Santander
0049 0001 53 2110022225
Triodos Bank
1491 0001 21 0010003006
Teléfono: 902 222 292
Internet: http://www.cruzroja.es
Luis Suárez, Socio Cruz Roja /Corme – A Coruña/

miércoles, 13 de enero de 2010

EL BUEN CHORIZO ESPAÑOL


YA TENEMOS COCINERO EN LA MONCLOA

Dice la canción.

Cocinero, cocinero, aprovecha la ocasión.
Que futuro, que futuro, ¡ay¡ trabajando en la Moncloa
en el carbón.

Con carbón o sin carbón, el nuevo cocinero, en la cocina de la Moncloa se puso manos a la obra, mejor dicho, manos al cocido gallego, después de echarle todo, lo que lleva un buen cocido, incluidos sus chorizos, pero si hechos en Madrid ya que es tierra de buenos choriceros, con respeto a los nativos en Madrid, ya que estos oficios también son foráneos.

En tiempo de crisis, tenemos que escoger bien los trabajos, aunque tengamos que hacer, lo que no hace falta ser Universitario para realizar ciertos trabajos, cada maestrillo a su librillo, dice el presidente de los del PP. Bueno Señor Rajoy, para hacer la foto, no hace falta ser muy maestrillo, digo yo.

Señor Rajoy, dice el periodista, no se ponga a servir los chorizos en el plato a los comensales, las fotos en la prensa las ven muchos en España. Y el señor Rajoy les dice, tenéis razón, sacar si los chorizos del plato, y dejarlos a buen cuidado. ¿ Será por los buenos chorizos, que tenemos en España?

Corme 13 de Enero 2010

martes, 12 de enero de 2010

QUIXERA SER


VINTA E DOUS DEDOS

Aínda temos a quen preguntarlle isto, eu sei quen naceu con 22 dedos, des nos pes é doce nas mans.

Mais de catro esta dicindo, se fose eu, faríame rico, pois non, este que eu coñezo, non presume de ter moito diñeiro, nin o collería se fose o caso de que alguén lle propuxera gañar diñeiro, con tal aventura no seu corpo.

O único que lle serviría os das mans para defensa persoal, nunha pelexa, para tapar a cara mellor do agresor.

Nos circos acostuman a ter animais raros, refírome a animais non humanos, neste caso sería un animal raro, para divertir a outros animais da súa especie, e como de iso trataremos neste articulo, contareivos o que este home de vinte e dos dedos me contou.

Xa fai algúns anos, nunha parroquia de Bergantiños non moi lonxe do mar, nace este neno con seis dedos en cada man.
Os catro ou cinco días de ter nado, os seus pais levárono o médico para que lle aconsellara o que tiñan que facer con aquelas mans do raparigo, o médico non se asustou coma estaban asustados os seus pais, o rapas non tiña catro orellas nin seis ollos, so que tiña seis dedos en cada man.

Pobre rapas, o dedo que tiña demais en cada man, era un segundo miñique algo máis pequeno que verdadeiro, non tiña oso, e por iso o dedo caíalle para os lados, tiña todo o demais, a súa uña, forma do dedo, pero coa falta dos osos, o rapas non podía ser boxeador con aquelas mans, aínda que as tiña moi anchas para dar sopapos a todo aquel que se acercaba a el.

A semana, de que todos dicían o que querían, so lles faltaba aquilo de decisión de dicir, que aqueles dedos fora.

Unha tarde o señor médico, pasou pola casa de este, que esta todo animado cos seus 22 dedos, o doutor di de cortalos, que xa traia o aparello para cortar, e di el, eu non entendía o que estaba a tramar o señor este, é non sería bruto o animal, cortou coma se fose a unha besta do circo, sen pensar nunha hemorraxia nin nada, cortar, catro puntos, uns cuantos trapos para tapar a ferida e unhas tiriñas, iso si, da farmacia.

Os pais do neno, non quixeron tirar os dedos no lixo, iso non sería de vos Cristiáns é metéronos dentro de unha botelliña chea de alcohol, xa que a ferida non lle meteran ningún ante inflámante, è así durarían os dedos moito tempo, e así foi.

Cando o rapas xa xogaba, é non tiña xoguetes, collía a botelliña para xogar con ela, un día estaba so, é colleu a botella para xogar, non sabe como fixo e destapouna caendo todo o que tiña dentro e empezou a xogar cos dedos, percebes non eran, per el sabia que era carne, mirou para un lado, mirou para o outro lado, e entroulle as gañas de comelos, e dicindo estes son meus e podo facer o que queira con eles. Onde non o fixo.

Os dedos aínda existen, despois de sesenta anos.

Corme 12 de Xaneiro 2010 (Luís Suárez)

miércoles, 6 de enero de 2010

REIS EN CORME


FESTAS DO NADAL EN CORME

Sempre hai un empezo e un remate, este ano en Corme – Porto, as festas do Nadal empezaron con contos para os nenos e non nenos, de grandes escritores, contados, mellor dito lidos por Paco Souto, gran escritor das nosas terras Bergantiñáns, seguido do seu organista Serxio Moreira.

O local do salón de actos da Confraría de pescadores quedaron pequenos polos rapaces que acudiron acompañados dos seus pais, foi un éxito. Isto foi o Sábado dia 26 do Nadal.

O Domingo 27, tamén os mais pequechos no local da lonxa, tiveron unha proxección de unha gran película do Nadal, tamén estibo cheo.

Mércores 30, no Casino as seis da tarde, Fernando Patricio cortizo, ofreceu unhas conversas tituladas Conversas Atlánticas, relacionadas cos naufraxios na Costa da Morte.
Tamén estivo o grupo musical El Viejo Caracol, que despois da media noite dounos un concerto da mellor da súa musica.

Sábado 2, no salón da Confraría despois das 6 da tarde, tivemos un obradoiro de monicreques para un publico infantil.

Domingo 3, tamén os mais pequenos tiveron outra película de estas datas do Natal, outro cheo na Confraría de pescadores entre nenos e maiores.

Martes 5, dia de Reis, festa grande para todos os nenos e nenas do pobo, dende as seis da tarde, os Reis Magos de Oriente que chegaron nunha carruaxe tirada por un magnifico cabalo do pais, percorreron as rúas do pobo dando agasallos e caramelos os nenos, o terminar o recorrido, achegáronse a lonxa nova onde recolleron as cartas de todos os nenos para esta noite muxica, acompañada de as promesas feitas, de que foron moi bos, este ano que xa pasou, tamén a Asociación de Veciños Eduardo Pondal, fixo entrega os nenos uns agasallos polos debuxos que fixeron na escola para conmemorar este dia.

Isto foi o comezo e o remate das festas do Nadal en Corme – Porto.

Todos estes actos foron organizados pola Asociación de Veciños Eduardo Pondal de Corme.

Corme 6 de Xaneiro 2010.

Lois Suárez

viernes, 1 de enero de 2010

CARTA OS REIS MAGOS

A OS REIS MAGOS QUE NON CHEGAN

2010 (1)

CARTA DE UN NENO

Canto tempo, xa van aló mais de oito anos que eu escribín a carta os nosos Reis Magos, para recórdalle algo das promesas dos nosos políticos de que farían isto e aquel outro e non fixeron nada na miña aldea, un pobo que esta a ficar esquecido, non sei se e culpa dos que gobernan no Concello, ou somos nos os que non merecemos mais.

Na miña carta de fai 8 anos pedíalle as beira rúas que eles prometeran dende o Porto ata a Aldea, si fixeron a metade ata o río de Viña deixando cortado o paso, coma si quixeran dicir dade a volta e ide para onde empézache o camiño, eu como son un neno algo traveso, o chegar o remate de esta senda teño que pasar polo rego da áugoa, e non quero mollar os pes e mátome pola carretera e así ata chegar a pista no centro da Aldea.

O outro dia pasou un camión xunto a min nos pontes, e xa pensei que me levaba por diante, tirei a miña pelota que levaba na man, e un coche que viña detrás do camión rebentouna, eu penso que cando fixeron a carretera podían xa facer esta senda a veira da rúa coma a fixeron ata o cruce que vai cara a Ermida, papa dime sempre que os políticos son uns canta mañas, pero eu penso que non son todos iguais, algúns penso eu que lle caería a cabeza de vergoña se en mais de oito anos non fixeran o que prometeron.

Eu, como neno de Corme, quero veira rúas para poder ir tranquilo dende a Aldea o Porto, e por pedir que sexa, ata o final de Guxin, e quen me vai a mercar a “PELOTA” que me estragou o coche nos pontes.

O mestre no colexio dixo, que as promesas son mais fáciles de facer, que os feitos. Na carta que mandei este ano aos Reis Magos volvín a pedir o mesmo, se non me fan caso, fago coma meu pai, que non cree neles, e di que todos seremos Republicanos. ¿ Nin os Reis de Oriente nos fan caso ?
¿QUEREMOS VEIRA RUAS DENDE O PORTO ATA GUXIN?
¿ISTO VAI PARA VOSTE SEÑOR ALCALDE?
OS NENOS E NENAS DE CORME ALDEA, QUEREMOS AS PROMESAS QUE FIXERON, XA FAI MAIS DE OITO ANOS.

Carta os Reis Magos de Oriente (Corme 31 de Decembro 09)

FELIZ ANO NOVO

2010.

Copiar este numero, de momento aínda non costa moito recordalo. Cando saia no meu blog, quererá dicir que quero poñer algo da nosa vida diaria das promesas dos traballos que se van a facer na nosa parroquia de San Adrián no concello de Ponteceso, para ir recordando todo aquilo que se fixo, e o que quedou sen facer.

Dar en aprobado os traballos que se fagan, pero tamén tirarlle das orellas senón cumpren co manifestado nas promesas.


A mediados do ano pasado, dixeron de asfaltar as pistas de Corme-Aldea, hoxe en algunhas partes están desfeitas polo medio do pobo, con furados de des centímetros, algún concelleiro do goberno esta o tanto de isto.

Xa fai uns anos, prometeron arranxar a tubaria de desaugue da auga que baixa da Costa, onde, xunto a carretera non ten saída, e fai unha lagoa cando chove coma estes días, os veciños xa fixeron unha protesta, xa fai uns anos, están xa informados os do goberno municipal.

Tamén xa fai uns poucos anos, cando retiraron os columbios dos nenos, xunto a casa dos veciños dixeron de poñer outros mellores, xa que aqueles estaban fora da norma e anticuados, mirarían de encontrar outro sitio mais adecuado para poñer mais cousas, coma facer un parque infantil, de momento so promesas, nenos e nenas din que son poucas, pero as os que son queren un espazo para xogar, estamos a falar dos pequenos coas súas nais, cando eu era presidente da asociación, prometéronme que sacaban aqueles columbios e outros mobles, e que poñerían outros mais novos, estou esperando.

Xa que penso, que non tendes tempo de recorrer por todas aldeas, eu poñerei neste blog todo aquilo que vexa a normal do que podía estar.
Isto tratase de axudar, de poñer o ombreiro, e recordar que todos pagamos os nosos impostos.

Corme. 1 de Xaneiro 2010 (Luís Suárez)