domingo, 29 de noviembre de 2009

VICTOR JARA, ESTAS CON NOSOTROS


SOMOS AMERICA LATINA,
SOCIALISMO O HAMBRE,
VENCEREMOS A LOS ASESINOS DEL PUEBLO,
SUS ARMAS CALLARAN, Y DEJARAN DE ESCUPIR TRAICION CONTRA LAS MASAS DEL PUEBLO HUMILDE, Y SE RETROCERAN CONTRA ELLOS, PARA LIBERAR ESTE PUEBLO.

Todos recordamos el Chile de Allende, asesinado por los gorilas del General Pinochet, un 11 de Septiembre de 1973, 36 años de luchas en Chile para recuperar lo que el compañero Allende había comenzado a construir el socialismo, la única sociedad política que puede sacarnos de estas crisis del capitalismo mundial, la crisis que solo podemos decir, nosotros no tenemos culpa que los banqueros del capital estén en crisis, los obreros sufrimos crisis desde que hemos nacido en esta sociedad, por eso que si ellos abrieron esto, que sean ellos quien la cierren, un grifo de agua cesara de echar agua si la entrada de manantial se cierra, y tanto en America Latina como en el planeta tierra y si continua esa entrada de manantial cerrada, seguiremos padeciendo esta crisis, en algunas partes de America Bolivariana gobernada con gobiernos de luchadores, contra los corruptos gobernantes de golpes de estados, cuando oigo hablar de Democracia a Micheletti en estas elecciones pasadas en Honduras, un golpista que quiera cerrar la boca a millones de votantes del verdadero presidente Zelaya, un presidente elegido en las urnas democráticamente por el pueblo de Honduras onde a sido separado de su país al asilo, en la embajada del Brasil, mientras Zelaya este controlado por los militares Hondureños, la democracia en este país estará censurada, hablan de elecciones libres, como son libres si mas de la mitad de naciones del mundo están en contra de estas elecciones antidemocráticas, sin el presidente constitucional legitimo de este país.

La, America Latina de Evo, Chávez, Lula, Ortega y otros, son los únicos que pueden hacer que las mafias y corruptos desaparezcan, y le darán libertad a los pueblos, y cortaran los pasos a terroristas golpistas de las derechas dándoles voz al pueblo como la tenia Víctor Jara con Allende, y el asesino de Pinochet le segó la vida, solo con el delito de sus canciones, en las letras que los apestantes golpistas fusilaron con tan solo 44 balazos en su cuerpo.
El cantautor chileno Víctor Jara murió por múltiples impactos de proyectiles en el cráneo, tórax, abdomen, piernas y brazos, de acuerdo con un informe pericial definitivo hecho en Austria y cuyo contenido trascendió hoy.
Según fuentes judiciales, el informe fue entregado en las últimas horas por el Servicio Médico Legal (SML) al juez Juan Fuentes Belmar, quién lleva la causa por el asesinato del autor de “Te recuerdo Amanda” durante la dictadura de Augusto Pinochet (1973-1990).
El cantautor y director de teatro fue asesinado días después del golpe de Estado que el 11 de septiembre de 1973 terminó con el mandato del presidente Salvador Allende (1970-1973).
Según confirmaron a Efe fuentes vinculadas al caso, las pericias se hicieron en un laboratorio de Austria y se emplearon muestras de ADN de Jara y de sus familiares.
También se logró establecer que Víctor Jara sufrió torturas y golpes, que le produjeron lesiones, especialmente en el rostro y en el tronco.
A fines de mayo pasado dos personas fueron detenidas en Chile por su presunta vinculación con la muerte del cantautor.
Hasta ahora había un único inculpado como autor del homicidio, el coronel del ejército jubilado Mario Manríquez Bravo, quien fue jefe del campo de prisioneros en el que fue transformado el Estadio Chile, hoy llamado Víctor Jara.
El también autor de “El derecho de vivir en paz” y de “Plegaria del labrador” murió el 15 de septiembre de 1973 y, según determinó la investigación judicial, fue brutalmente golpeado y torturado, sus manos sufrieron golpes de culatas de fusiles y después fue tiroteado.
Recibió 44 disparos en todo el cuerpo.
“El asesinato de Víctor es un símbolo mundial de las violaciones a los derechos humanos, esclarecer lo que pasó sería un triunfo, una demostración de que no puede haber impunidad para los crímenes contra la humanidad”, declaró el pasado junio su viuda, Joan Jara, en una entrevista con Efe.
Corme a 29 de Noviembre 2009 (Luis Suárez)

viernes, 27 de noviembre de 2009

DESPOIS DE MORTO


NOITES DE MEDO

Os mortos en algúns cemiterios xogan o tute, levántanse a media noite e recorren as aldeas arranxando o que non puideron facer de vivos. Isto ocorreu nunha parroquia da costa da morte, o defunto na súa vida pois gustaba andar as escondidas, un xogo moi tradicional nestas terras, seguiu nos xogos mesmo despois de facerse home feito e dereito, xa estaba casado e mesmo con fillos, isto non e coña, gustaba de xogar as escondidas pola corredoiras, e mellor cando se xuntaban as mellores rapazas da aldea. Un dia, non xogo de estes que a el lle gustaba, encontrouse con unha moza nun lugar sen lúa, que eles mesmo a fixeron brillar naqueles ollos abertos ollando o ceo. Pasou o tempo, e o remate de nove meses naceu o protagonista de este conto, ¿que de conto non ten nada? O rapas foise facendo grande, dicían que a súa cara e a mesma de este home dos xogos noturnos, que o paso do tempo non tiña cara a negalo, en que podía ser fillo de el, pero non sabia como, xogar, xogara, pero igual lle fallara o tino no asunto, ¿o que hai que facer, aínda despois de morto? A culpa a ten o diñeiro e propiedades que un deixa, e se non o deixas ben feito, a pelexa entre eles e diaria, mira que eu lle tiña dito, isto para ti, isto para eles e nada. Agora encóntrome entre dos bandos, os fillos da miña muller, e o fillo, feito aquela noite de lúa chea, xogando as escondidas con......¿ai non digo o nome, nin de ela nin do meu fillo, por que e meu fillo, digan o que digan?, aínda despois de morto non podo estar tranquilo, a casa e do meu fillo, se me deixaras onde estaba, agora teño que estar fora cheo de frío, quero estar no meu nicho que fun eu quen o pagou, eu sei quen me sacou, non quero pasar polas mans de ninguén, e se queren saber algo mais do que eles buscan, teñen onde facelo, maldito sexa o mundo que deixei, dos que se acordan de un cando hai diñeiro por medio, ¿para que nacín? Deixádeme tranquilo neste mundo que estou, quero estar na miña tumba e non nun lugar foráneo que eu descoñezo, eu non son capaz de encontrar descanso mentres non arranxedes todo sen terme a min por medio, quero estar cos meus, que non necesitan nada, so saímos a xogar.... a baralla.

Luís Suárez (Corme- 27 de Novembro 2009)

martes, 24 de noviembre de 2009

REAL MADRID DEPORTIVO DA CORUÑA


30 de octubre de 1955. El primer triunfo deportivista en el Bernabéu, con Rodrigo García Vizoso en el banquillo y ocho gallegos en su once, entre ellos Arsenio Iglesias, que dio el pase del primer gol. Los dos tantos fueron obra de Pahíño
Solo cuatro veces ha ganado el Deportivo en el Bernabéu. Curiosamente, tres de esas victorias se produjeron en campañas discretas.
El 30 de octubre de 1955, el Deportivo entrenado por Rodrigo García Vizoso, con ocho gallegos en su once, se enfrenta al Madrid de Marquitos, Muñoz, Molowny, Di Stéfano, Gento y Rial. Los merengues arrancan en plan acoso y derribo, «pero Otero lo paró todo», apunta Arsenio Iglesias, «y las que no paró tropezaban en alguien o se iban fuera por nada». Es el de Arteixo el que en el minuto 45 dribla a Navarro y centra para que Pahíño marque de cabeza. «Le pegó muy bien, sí, muy bien», rememora Arsenio. A veinte minutos para el final se lesiona Irusquieta. No hay cambios, así que el Dépor se queda con uno menos. A diez minutos de la conclusión iguala Rial, pero Pahíño anota cinco después. Gana 1-2 el Dépor. «¿Mucha fiesta? Qué iba a haber. Entonces esto del fútbol no estaba tan explotado como ahora», afirma el zorro de Arteixo.
Fue la venganza de Pahíño, que llegó a Madrid con ganas porque el equipo blanco había decidido dejar de contar con sus servicios un par de temporadas antes. Esa misma temporada el conjunto merengue alzó su primera Copa de Europa. El Dépor acabó duodécimo en una Liga de 16.
En agosto de 1995, el Dépor vive la dulce resaca de junio, cuando ganó su primer título, precisamente en el Bernabeu, aunque contra el Valencia. Toshack se estrena en el banquillo y el equipo empieza en quinta. Durante ese agosto vence al Madrid tres veces consecutivas, primero en el Teresa Herrera y después en la Supercopa, en la ida (3-0) y, el día 27, en la vuelta (1-2). La victoria la empaña el técnico galés con sus declaraciones: «Dijo que le daba vergüenza ganar así, porque habíamos jugado fatal. A los jugadores no nos sentó mal, porque ya sabíamos como era el galés, pero a los aficionados sí les pareció fatal. Algunos de los que viajaron se lo dijeron a Toshack en el aeropuerto», recuerda Manjarín, autor de un tanto. Aquella temporada el equipo acabó noveno.
Hasta el 6 de marzo del 2002, el Dépor no vuelve a ganar en el Bernabéu. El Real Madrid sopla cien años ese día. Los tantos de Sergio y Tristán en la primer mitad son suficientes, aunque después marca Raúl el 1-2 definitivo. Fran, que inició la jugada del primer gol y levantó la Copa del Rey, recuerda el papel motivador de Djalminha. «Se encontró a Flavio en el campo antes del partido y le dijo que no podían quedar después porque tenían fiesta». Djalma comunicó que los blancos ya tenían el festejo preparado, lo que extramotivó a los blanquiazules, que salieron con sangre en el ojo. El Madrid de Roberto Carlos, Figo y Zidane acaba escuchando a 25.000 coruñeses cantar el cumpleaños feliz. «Los rompimos con nuestro fútbol de toque», presume Fran, que recuerda como en la cena posterior, celebrada en el restaurante que el Madrid tenía reservado para su festejo, Pandiani acabó cantando «ay ay ay / qué risa me da / hicieron la fiesta / sin permiso de papá». Esa campaña el Dépor acaba segundo en Liga... y arrollando (3-0) al Madrid en la última jornada.
La Voz de Galicia
Corme 24 de Novembro 2009

viernes, 20 de noviembre de 2009

PESQUERO MARI SOLI



QUISE DECIR ADIOS A SUIZA

El Mari Solí, seria el primero barco que sacaría a este marinero de puerto después de estar cinco años sin navegar. Los primeros días de navegación hacia los caladeros, para mí fueron salvajes ya que teníamos muy mal tiempo, y mi trabajo era en las maquinas de segundo mecánico. En mis guardias en la maquina colgaba un cubo en las barandillas para poder echar lo poco que tenía en él estómago, pase dos días muy malos, al llegar a los caladeros ya estaba un poco mejor, pasaban los días unos mejor, otros peor de olas de hasta quince o más metros de altura, nosotros parecíamos una cáscara de nuez en medio del atlántico. De únicos compañeros teníamos las gaviotas surcando los mares y cielo. Cada quince o veinte días veníamos A Coruña y echábamos dos días en tierra, que casi no cogíamos el modo de caminar, acostumbrados a los balanceos del barco.
Mi trabajo consistía, en el engrase de las maquinas, maniobras de abante y parada de las maquinas en el arrastre cuando aferraba la red en los fondos del mar, reponer bombillas en los palos para ser vistos por los otros, tanto del arrastre como de las de alcance o tope. Los de la maquina teníamos que hacer los pequeños arreglos de los motores tanto principal como auxiliares y bombas de achique. Las guardias las teníamos a seis horas cuando solo éramos dos, donde normalmente teníamos que ser tres, primero mecánico, segundo y engrasador. Las maniobras se hacían todas en la maquina, a la cubierta solo subíamos cuando teníamos alguna avería en las maquinillas y para su engrase. Y hablando de engrase, cuando estaba engrasando una mañana la compuerta auxiliar que estaba colgada en la amura de estribor y teníamos que engrasarla cada un tiempo, estando haciendo esto, un golpe de mar me dejo sin agarre de la mano que tenía libre ya que en la otra tenía la aceitera, tuve segundos para reaccionar, solté esta y volví a coger el cabo, si esto no pasara, hoy no estaría contándolo. Teníamos días de todo, también tuvimos días de verano en el invierno, donde en tiempos de descanso pasábamos horas tomando el sol en la popa del barco pescando o leyendo, y escuchando música, de estos días serían pocos. En los meses de invierno, se cuentan los días que se puede tomar el sol en Gran Sol. Un día estando en la popa del barco, aviste a un marinero que estaba pescando, y mi sorpresa sería cuando pasando junto a el vi que lo que estaba pescando eran gaviotas, donde después cuando las tenía abordo las mataba a patadas, eso me pareció una salvajada, después de discutir con el que me parecía mal aquello que estaba haciendo, y si era un poco humano dejase de hacer aquella salvajada, él me obedeció y dejo hacerlo, diciéndome que dejaba de pescar por mis palabras, donde a las gaviotas les tenia rabia, por que lo ensuciaban todo, en eso tenía razón, lo dejaban todo blanco, a las veces estaban cientos sobre nuestras cabezas.

Y así pasé el mes de Enero, Febrero y a mediados de Marzo, cuando llegue de hacer la marea, mi madre, me puso un papel en la mano, este papel era el contracto de trabajo de Suiza, donde yo lo tenía ya olvidado ya que no firmara este contracto a mi salida para España. Yo no quería volver a trabajar en el extranjero, pero mi madre me decía que por mal que me fuera el trabajo en tierra, siempre sería mejor que en gran sol, además también me decía que ella no dormía nada pensando en mi cuando hacia mal tiempo. El veinte de marzo en gran sol, fui hablar con el patrón de costa de mi decisión de volver a marchar para Suiza, el no quedo muy contento donde nos llevábamos bastante bien y mismo con el jefe de maquinas, puedo decir que el jefe de maquinas, nunca a tenido que pronunciar dos veces el trabajo que tenía que hacer, al contrario, muchas de ellas que no pertenecían a mi trabajo, las hacia sin mirar a que este trabajo le pertenecía a otros.
El veinticuatro de Marzo de 1. 972 desembarcaba en Coruña, y pocos días después volvía a coger las maletas camino de Lausana.

miércoles, 11 de noviembre de 2009

DEFENDER OS NOSOS DEREITOS


Defender os nosos dereitos


O PSdeG implantou no anterior goberno en Galicia un programa de gratuidade dos libros de texto nos centros sostidos con fondos públicos, en todos os cursos da ensinanza obrigatoria, para todos e todas, e por tanto un novo dereito cidadán no sistema educativo galego de carácter universal. Cando nos tocou desempeñar labores de goberno, sempre establecemos medidas que tenderan a potenciar, impulsar e crear novos dereitos para toda a cidadanía. dereitos universais aos que todos e todas tiveramos libre acceso. sanidade, educación, sistema de pensións e a recente lei de dependencia, estes, son os catro piares do chamado estado do benestar. constitúen para os socialistas.
Todos eles, son dereitos universais irrenunciables sobre os que non debemos tolerar ningún paso atrás, por iso, os socialistas loitamos tamén polo dereito universal a un sistema educativo de calidade, público e gratuito, hoxe en día, por exemplo, ninguén discute que todos e todas, polo único feito da nosa condición de cidadáns e cidadás deste país, debemos ter dereito a un sistema sanitario público de calidade en condicións de igualdade, onde non deben existir diferencias de ningún tipo, de feito, fumos os socialistas os que implantamos neste país un modelo público, gratuito e universal da sanidade, deixando atrás o vello modelo da dereita baseado na beneficencia e na discriminación.
Xa que logo, o PSdeG tamén defende na educación un modelo público, de calidade, gratuito e universal para todos e todas, sen discriminacións, sen axudas, sen beneficencias, e si como dereito universal. Porque todas as actuacións políticas baseadas nos recortes de dereitos son políticas que o que pretenden é desmantelar o estado do benestar. un estado do benestar que tanto traballo e esforzo nos costou aos progresistas implantar neste país. no estado do benestar, os dereitos son da cidadanía, non dos gobernos. por eso, cando conseguimos consolidar un novo dereito, non debemos permitir que ninguén o veña a suprimir. non podemos consentir que dende a demagoxia, dende a tergiversación e a manipulación o Partido Popular recorte dereitos consolidados.
9
O modelo de gratuidade implantado polos socialistas e baseado no sistema de préstamo, é un modelo consolidado en numerosas Comunidades Autónomas e avalado pedagoxicamente polos profesionais docentes e pola maioría das nais e pais de alumnos-as e das súas organizacións, resaltándose as bondades deste sistema polos valores que inculca ao alumnado de solidariedade, respecto, aprecio polo material colectivo, ecolóxicos, etc., ademais do propio valor que representa o acceso de todos e todas gratuitamente ao libro de texto. durante o anterior goberno, Galicia foi a comunidade autónoma coa “volta máis barata ao cole”, segundo reflicten estudios das organizacións de consumidores.
10
O Partido Popular pretende implantar un modelo de gratuidade para os libros de texto parcial, inxusto e insolidario, deixando fora da gratuidade -e, por se fora pouco, en época de crise-, en virtude dos baremos anunciados, a moitas familias con poucos recursos económicos. ademais, aínda por riba, é un modelo menos eficaz e menos eficiente tanto en termos pedagóxicos, como económicos, como sociais. pero, é teñámolo moi claro todos e todas, o máis importante, é que o Partido Popular suprime o dereito que tiñamos acadado todos os galegos e galegas a un sistema educativo público, universal e gratuíto que combina calidade con equidade.
- De máis de 167.000 familias, máis de 123.000 (75%) quedarán sen o dereito á gratuidade.
- Delas, miles de familias que nin siquera acadan a condición de mileuristas.
- Un novo tributo que irá a parar ás arcas da ensinanza privada/concertada
- Galicia pasará de ser a comunidade autónoma coa “volta ao cole” máis barata de España a ser, xunto con Madrid, a máis cara de España.

Núñez Feijóo minte e traizoa á cidadanía galega:
- Porque suprime un dereito consolidado.
- Porque incumple o seu programa electoral, que falaba de cambiar o modelo de gratuidade, non de suprimirllo ao 75% da poboación..
- Porque anunciou que as supostas políticas de austeridade, nunca afectarían ás políticas sociais e, polo tanto, as educativas.suponse polos feitos que, quería decir que nunca afectarían ás partidas adicadas ao sistema educativo privado e concertado. Ainda que plantea
- Reducción de plantillas de profesores en todas as etapas educativas
- Formación de profesorado: 25% de reducción de asesores de formación nos centros de formación e recursos. supresión total da partida para os movementos de renovación pedagóxica.
- Política lingüística: ¡que dicir que non saibades!
- Privada concertada: curiosamente é para o único sector onde manifestaron que si tiñan cartos para a ampliación dos concertos, e o que é, especialmente triste, para a reposición dos concertos aos centros que segregan ao seu alumnado en función do sexo.
- Atención á diversidade: froito especialmente da drástica reducción de profesorado, vai quedar moi afectado todo o que teña que ver directa ou indirectamente coa atención á diversidade. redución de profesionais de pedagoxía terapéutica, de orientación, de audición e linguaxe. imposibilidade de establecer grupos reducidos ou desdobramento das aulas en materias de especial dificultade,...
- Drástica redución en investimentos nos centros públicos.
Todas estas medidas entendese como o intento de desmantelar e desprestixiar o sistema educativo público.

Sobre os supostos prácticos das axudas
Vexamos un exemplo que eles non din:
-Unha familia composta por pai, nai e un fillo/a (é dicir, 3 membros), terá dereito a 180 euros por ese fillo/a se os seus ingresos non superan os 16.200 euros
(5.400x3=16.200). se están entre 16.200 e 27.000 euros, recibirán 104 euros por ese fillo/a (9.000x3=27.000).
Pero... por que non nos dan a tradución desas cifras ás nóminas mensuais? porque non poñen o caso, bastante frecuente hoxe en día, dunha familia cun único fillo/a?
Cecáis porque iso descubriría verdades como estas:
Que unha parella de traballadores que teñan un fillo/a, se gañan cada un deles máis de 578 euros brutos mensuais, non teñen acceso a axuda de gratuidade dos 180 euros.
Que esa mesma parella, se gañan 964 euros brutos mensuais, non teñen acceso a ningún tipo de axuda.
Que unha parella de traballadores que teñan dous fillos/as se gañan cada un deles máis de 771 euros brutos menguáis, non teñen acceso a axuda de gratuidade dos 180 euros.
É dicir, para Núñez Feijóo, a frase do seu folleto propagandístico, “concentraro seu esforzo económico nos que máis o necesitan: familias con rendas baixas e medias...”, tradúcese na realidade en deixar fóra do programa de gratuidade a milleiros de parellas que, desgrazadamente, en plena crise económica, distan moito de poder chamarse mileuristas

lunes, 9 de noviembre de 2009

LA SEGUNDA MADRE TERESA

La Madre Teresa de Forcades.
Sor Teresa Forcades
Los medios le abren las puertas de par en par, una monja benedictina habla contra la vacuna de AH1N1, sobre la teología de la liberación, sobre los derechos de la mujer.
El machismo universal sale en su contra, a lapidarla por su atrevimiento, a descalificarla tan sólo por que es una mujer y además una mujer de dios que para nada tiene que estar abriendo la bocota a decir lo que está diciendo.
El vaticano casi la excomulga, le ha pedido que se disculpe públicamente por sus palabras. Ella, hermosa, joven, muy inteligente y comedida en su forma de expresarse, apenas comienza su debut sobre la tierra de los hombres, su foto y sus comentarios ya le dieron la primera vuelta al mundo es una mujer de temple y estará cada vez que lo considere necesario delante a las pantallas, el mundo, los pobres de este mundo, acaban de verle el rostro a su nueva heroína. Ella tiene la calma y la preparación para forzar hasta a la misma iglesia a los cambios del siglo XXI.
Denuncia a las grandes transnacionales de los fármacos, a la supuesta vacuna contra la gripe porcina y alerta sobre el tráfico del miedo como negocio para rentar con nuestra salud. Por supuesto que debe ser callada, los grandes imperios de los medicamentos han tolerado suficiente para que aparezca una monja, como Teresa Forcades a alborotar más el avispero.
Finalmente, Teresa Forcades pide a la ciudadanía que no se vacune. Esto, para los científicos, es el punto “mas grave”, ya que argumentan que la vacunación de la Gripe A es necesaria (que no obligatoria) en los grupos de riesgo, siendo estos los mas proclives a sufrir complicaciones. Las vacunas, como todo medicamento, tiene sus riesgos, pero estos son inferiores a las posibles complicaciones de la gripe No solo por las posibles muertes, sino también por los ingresos hospitalarios. El hecho de vacunar a los grupos de riesgo y trabajadores sanitarios sale mas rentable, tanto sanitaria como económicamente, que no hacerlo (puesto que al vacunar, se evitan ingresos, siendo estos mucho mas costosos que administrar vacunas).
Lo que no gusta de Teresa Forcades es que sea Teresa Forcades, una activista feminista, teóloga de la liberación, aunque ya ella misma dice que la teología “per se” es liberadora, defensora del aborto, de la participación de la mujer. A los machistas gamberros esto les desagrada y saben que esta hermosa monja benedictina de Cataluña dará mucha que hablar y sacará mucha roncha, en hora buena! Digo yo, bienvenida al ruedo monja de blue jeans, con el talante hermoso y altivo de la mujer vencedora, luchadora, comprometida.
Mientras más piedras os lancen en este intento de lapidarte, más crecerás.
Quizá pronta está la hora en que el vaticano cesen de nombrar a un “papa”, y pronto la igualdad y la equidad, en las luchas de esta humanidad puedan brindarte la oportunidad de ser el “papa” mujer, se debería decir: la primera “mama” de la iglesia cristiana.
Falta mucha tela que cortar con esta chica, bienvenida al mundo de quienes pelean por hacer de este planeta un lugar de vida posible y de restituir los valores.
El vídeo más visto de Teresa Forcades por internet es el de la gripe A, pero si tienen la oportunidad no dejen de ir al servicio A la Carta, de TV-3, para encontrar la larga entrevista que le hacía Jaume Barberà el pasado 29 de agosto. No creo que queden indiferentes ante la claridad expositiva de la doctora. Y es que Teresa Forcades tiene algo que nos tranquiliza a los que intentamos encontrar un sentido al caos mediático de los extremos y los blancos o negros: tiene la capacidad de aportar una visión matizada sobre algunos temas que se prestan poco a ello. Yo diría que, escuchándola, parece que frenamos un poco esa sensación de paranoia colectiva.
Así como la amada y venerada Madre Teresa de Calcuta, asi estas llegando a nosotros, con tanta carga de amor y de entrega que puedo presagiar que a fuerza de vivir llegarás a ser bendita.
KAOSENLARED.NET
Corme-9 de Noviembre del 2009-11-09
Luís Suárez