TRABALLOS DE MISERIA

NA VOCA DO LOBO

Decembro 1967, Pasaxes, Pasaia, Guipuzcoa, 9 da mañá, múelle de Lezo, traballando nunha pequena gabarra que serbia de plataforma para unha grúa coa cal serbia para sacar area e fango do fondo, e así dar mais calado xunto o múelle para o atraque dos barcos.
Por moito que traballes, nunca fas o que o patrón quere, estaba dragando coa culler de esta pequena plataforma xunto a un barco que estaba cargando uo descargando non sei, nunha de estas aferrei no fondo con algo que aínda hoxe non sei o que podería ser.
Estaba pelexando para poder soltarme e nada, neso chega o fillo do armador, e pregúntame o que pasa, eu díxenlle o que pasaba, é el dime que lle deixe os mandos, eu moi encantado deixeillos é fun para xunto da caldeira para engraxar unha bomba de refrixeración que tiñamos, cando parou todo é empezou a saír vapor por todos os cornechos da pequena maquina, con perigo a que estoupara todo.
A plataforma escorou meténdose na áugoa, grazas a que o cable rompeu e todo volveu o seu sitio, o fillo do armador suaba, que por listo por pouco temos que saír a nado, valía mais unha cullerada de fango que estar intentando desferrar do fondo a culler carro mato, que as de últimas tería que avisar a o armador para serrar o cable e así poder saír, ou que baixara o buzo a desganchar no fondo, eu non podía facer máis, pero non poñería en perigo a draga e a súa maquinaría.
Segunda aventura de este que quería sacar o que non tiña, personalidade e tracto cos seus traballadores, estaba en todas, pero para desfacer todo, onde o seu pai poucas veces o vin polos múelles, e se viña falaba de outro xeito, e este sabia que lle faciamos mais caso o seu pai.
Un día viñan nun bote a remo de Rentería para Lezo dous mariñeiros de unha draga da súa compañía, a os remos viña meu pai, que xa facía esforzos por remar canto mais podía, para el aínda quería que remara mais forte dicíndolle toda clase de tonterias, nunha de estas colle un remo que estaba na proa e pretende darlle con el a meu pai sen mais, berrando coma un doente con todos, colleu el os remos e púxose a remar, pero as mans non estaban para remos, e púxoas feitas un cristo, este era moi traballador pero facía as cousas o louco, maltratando o seu persoal da empresa coma escravos.
Terceira aventura do que quería facer todo coas costas dos outros.
Despois de terminar de cargar unha gabarra, serían as 10 da mañá chegou o remolcador a xunto de nos dicindo que non saiamos a fora do porto levar a mercancía, estaban os barcos amarrados polo mal tempo e non se podía saír pola entrada, xa que estaba pechada tanto entrada coma saída.
Cando pasaba isto, poñiámonos a reparar todo aquilo que estaba defectuoso na draga e na gabarra, o medio día, xa estabamos para saír a comer, chega o torturador, dicindo que temos que saír, e nos decímolle que se quere saír a remo, o remolcador está en San Xoán para facer unhas pequenas reparacións, é ademais no se pode saír do porto, esta pechado, dinos que esperemos que vai falar co capitán, nos decímolle esperar si, pero é hora de ir a comer, el di de esperar e marcha.
Os iñorantes esperaron, cando chegamos a bordo de comer, aínda esperaban, o pouco tempo de chegar vemos que sae un remolcador de Trincherpe e acercase a nos para que lle deamos o cabo de remolque, nos pensando que xa se podía saír non dixemos nada, estabamos a altura dos estaleiros e miramos para a entrada e era toda unha rompente, pasaba o mer por encima do farol que esta no espigón na entrada a babor, nos non dixemos nada, o capitán sabia o que facía, ou nos o pensabamos, o remolcador pasou nunha boa da rompente, pero nos escorámonos mesmo na entrada, se chega a romper o cabo que tiñamos no remolque, mil vidas tiveramos xa que rompía por todo.
Tivemos sorte que as comportas da gabarra funcionaron mellor que de outras veces senón teriamos que deixar todo en alta mar, por culpa de un que o facía todo a lixeira sen pensar nos demais, non só o diñeiro é o que enche o bolso, para entrar outro cristo, ou peor xa nos iamos en lastre, e aquele pequeno gran remolcador fixo por levarnos o refuxio, que outros queríanos no fondo do mar, non sei quen deu orden de saír cando o porto estaba pechado para todos, o compañeiro que me acompañaba na gabarra, comer non comera, pero non sei se tería moita fame.

Corme, 19 de Xuño 2010.
Lois Suárez